برای روشن شدن موضوع اصطلاحاً مثالي خودماني بزنيم. تصور كنيد دو خانواده قصد صعود به قله‌ای را دارند و با هم قرار می‌گذارند که هر خانواده که زودتر قله را فتح کرد، به عنوان خانوادهٔ ورزیده انتخاب شود. هر دو با هم مسیر صعود به قله را آغاز می‌کنند. در میانه راه با دره‌ای مواجه می‌شوند که اگر از آن عبور كنند، قله را فتح خواهند كرد. براي عبور از اين دره یکی از این دو راه وجود دارد:
۱) مسيري به صورت U شكل وجود دارد كه مدت ۶۰ دقیقه طول مي‌کشد تا از آن عبور کنند و به مقصد برسند که طی آن خطر کمتری مواجه خانواده‌ها خواهد شد؛
۲) مسیری سرراستی وجود دارد که دو سر دره با یک پل ريسماني به هم وصل می‌شود که خانواده‌ها اگر از آن عبور کنند، به شرط آنکه شانس بياورند و ریسمان پاره نشود، ظرف ١٥ دقيقه به مقصد خواهند رسيد.
رهبر خانواده اول تاب ريسك پاره شدن ريسمان را ندارد و مسير U شكل را انتخاب مي‌کند و بعد از ۶۰ دقیقه به مقصد می‌رسد، اما رهبر خانوادهٔ دوم ریسک سقوط به ته دره را به جان می‌خرد و از قضا شانس هم می‌آورد و به سلامت این یک بار را از روی طناب عبور می‌کند و ظرف ۱۵ دقیقه به مقصد می‌رسد.
سؤال اول) اگر داوران از نحوهٔ فتح قله توسط خانواده‌ها مطلع نباشند، کارایی رهبر پرخطر را با تسامح چهار برابر رهبر كم‌خطر قلمداد می‌کنند؟
سوال دوم) اگر مسابقه ادامه‌دار باشد و خانواده‌ها با هم قرار بگذارند هر هفته این مسابقه را تکرار کنند و استراتژی خود در فتح قله را هم تغییر ندهند، آیا تضمینی وجود دارد که دفعات بعدی رهبر پرخطر باز هم به سلامت از دره عبور كند؟
توجه داشته باشيم خلق ارزش (خلق ثروت) اولاً براي افراد دو روی توأمان دارد: جريان نقدي (بازده) كه همان صورت كسر خلق ارزش و ريسك كه همان مخرج كسر خلق ارزش است و ثانياً خلق ارزش با فرض تداوم فعاليت حاصل يك سال و دو سال نيست، بلكه قرار است تا سالیان سال ادامه یابد.
برگرفته از: کانالتلگرامی