مدل قیمت‌گذاری دارایی‌های سرمایه‌ای(CAPM) توسط ویلیام شارپ در سال 1960 ارائه شد. این روش، یک روش تک عاملی برای محاسبه ی بازده مورد انتظار یک دارایی در ازای پذیرش ریسک است. تنها عامل تصمیم گیری وضعیت بازار است. این مدل بیان می کند که صرفه بازده یک دارایی(بازده دارایی منهای بازده بدون ریسک) قابل تجزیه به صرفه بازده بازار و ضریب بتا است. ضریب بتا؛ واحد اندازه‌گیری ریسک سیستماتیک مربوط به سهام است، که در واقع درجه حساسیت نوسان بازده هر سهم را نسبت به نوسان بازده بازار، اندازه‌گیری می‌کند. مقادیر مختلف بتا به صورت زیر تعبیر می شود:
اگر بتای سهم برابر با یک باشد افزایش یا کاهش قیمت سهم درست مطابق با حرکت بازار است.
اگر بتای سهم بزرگتر از یک باشد افزایش یا کاهش قیمت سهم بیشتر از افزایش یا کاهش بازار است.
اگر بتای سهم کوچکتر از یک و بزرگتر از صفر باشد، افزایش یا کاهش قیمت سهم کوچکتر از روند کلی بازار است.
اگر بتای سهم مساوی صفر باشد، حرکت قیمت سهم هیچ همبستگی با حرکت بازار ندارد.
اگر بتای سهم کوچکتر از صفر باشد، حرکت قیمت سهم مخالف جهت روند کلی بازار است.
به این ترتیب سهم هایی که بتای بزرگتری دارند ریسک بیشتر و قطعا پتانسیل بالاتری برای بازدهی دارند. نقطه ی کلیدی این مدل، نرخ بازده بدون ریسک است و این عدد به نرخ پاداش اضافه می‌شود، در واقع سرمایه‌گذاران به دلیل پذیرش ریسکِ بیشتر انتظار آن را دارند.
این روش بسیار ساده و در عین حال جامع است. اما متاسفانه در اغلب اوقات نمی توان بازده مورد انتظار را برحسب این فرمول خطی محاسبه کرد. برای بهبود این وضعیت، پایش عوامل بیشتر را باید در دستور کار قرار داد.

#